Trudno znać siebie, powiada przysłowie,
A ja powiadam, trudniej widzieć siebie
Przez te szkła biedne, które w naszej głowie
Oprawił stwórca – kryjąc się na niebie,
Tak że choć błękit przenikniecie do dna,
Skryta wam jedna rzecz… widzenia godna…
A druga także rzecz bardzo ciekawa
Dla nas – my sami… także nam ukryta.
Szczęściem że wierne zwierciadło – i sława,
Często niewierna, wszak wiecie – kobiéta –
Dopomagają… nam szkłem i umysłem
Patrzeć na siebie… i są szóstym zmysłem….
Dlatego bardzo – i gorąco żądam
Widzieć się kiedy w gazet artykule
Takim, jak jestem – albo jak wyglądam…
Tymczasem muszę całą ziemską kulę
Przebiegać sobie samemu nieznany
Z twarzy i z głowy… nie wymalowany..
Szczęśliwy Józef Poniatowski – (czyli
Szczęśliwy, gdyby nie umarł…) że widzi
Siebie samego w najciekawszej chwili
Na każdej ścianie – A niech nikt nie szydzi
Z tej strofy, bo ją skończy myśl Solona:
Nie mów, że człowiek szczęśliwy – aż skona.
Zaprawdę ja wam powiadam, co rzekły
Przede mną usta filozofów wielu,
Że…. Lecz nadzwyczaj staję się rozwlekły,
Więc nic nie powiem – i prosto do celu
Nie zatrzymany strofą ni morałem
Na moim koniu biednym pędzę czwałem.
44.–
Trudno znać siebie powiada przysłowie
A ja powiadam trudniej widzieć siebie
Przez te szkła biedne ktore w naszej głowie
Oprawił stwórca – kryjąc się na niebie
Tak że choć błękit przenikniecie do dna
Skryta wam jedna rzecz… widzenia godna…
A druga także rzecz bardzo ciekawa
Dla nas – my sami… także nam ukryta
Szczęściem że wierne zwierciadło – i sława,
Często nie wierna, wszak wiecie – kobiéta –[I]
Dopomagają… nam szkłem i umysłem
Patrzeć na siebie… i są szóstym zmysłem….
Dla tego bardzo – i gorąco żądam
Widziec się kiedy w gazet artykule
Takim jak jestem – albo jak wyglądam…
Tym czasem muszę całą ziemską kulę
Przebiegać sobie samemu nie znany
Z twarzy i z głowy… nie wymalowany..
Szczęśliwy Jozef Poniatowski – (czyli
Szczęśliwy gdyby nie umarł…) że widzi
Siebie samego w najciekawszej chwili
Na każdej ścianie – A niech nikt nie szydzi[II]
Z tej strofy bo ją skonczy mysl Solona
Nie mów że człowiek szczęśliwy – aż skona.
Zaprawdę ja wam powiadam co rzekły
Przedemną usta filozów wielu[III]
Że.... Lecz nadzwyczaj staję się rozwlekły
Więc nic nie powiem – i prosto do celu
Nie zatrzymany strofą ni morałem
Na mojem koniu biednym pędzę czwałem
[I] wszak wiecie – napisane nad innymi wyrazami (dwie próby starannie skreślone, nieczytelne).
Jeden z tych wyrazów, jak sugeruje M. Kridl, to może „zwykle” (DW).
[II] Myślnik wpisany na kropkach.
[III] Jest „filozów”.
Trudno znać siebie, powiada przysłowie,
A ja powiadam, trudniej widzieć siebie
Przez te szkła biedne, które w naszej głowie
Oprawił stwórca – kryjąc się na niebie,
Tak że choć błękit przenikniecie do dna,
Skryta wam jedna rzecz… widzenia godna…
A druga także rzecz bardzo ciekawa
Dla nas – my sami… także nam ukryta.
Szczęściem że wierne zwierciadło – i sława,
Często niewierna, wszak wiecie – kobiéta –
Dopomagają… nam szkłem i umysłem
Patrzeć na siebie… i są szóstym zmysłem….
Dlatego bardzo – i gorąco żądam
Widzieć się kiedy w gazet artykule
Takim, jak jestem – albo jak wyglądam…
Tymczasem muszę całą ziemską kulę
Przebiegać sobie samemu nieznany
Z twarzy i z głowy… nie wymalowany..
Szczęśliwy Józef Poniatowski – (czyli
Szczęśliwy, gdyby nie umarł…) że widzi
Siebie samego w najciekawszej chwili
Na każdej ścianie – A niech nikt nie szydzi
Z tej strofy, bo ją skończy myśl Solona:
Nie mów, że człowiek szczęśliwy – aż skona.
Zaprawdę ja wam powiadam, co rzekły
Przede mną usta filozofów wielu,
Że…. Lecz nadzwyczaj staję się rozwlekły,
Więc nic nie powiem – i prosto do celu
Nie zatrzymany strofą ni morałem
Na moim koniu biednym pędzę czwałem.
44.–
Trudno znać siebie powiada przysłowie
A ja powiadam trudniej widzieć siebie
Przez te szkła biedne ktore w naszej głowie
Oprawił stwórca – kryjąc się na niebie
Tak że choć błękit przenikniecie do dna
Skryta wam jedna rzecz… widzenia godna…
A druga także rzecz bardzo ciekawa
Dla nas – my sami… także nam ukryta
Szczęściem że wierne zwierciadło – i sława,
Często nie wierna, wszak wiecie – kobiéta –[I]
Dopomagają… nam szkłem i umysłem
Patrzeć na siebie… i są szóstym zmysłem….
Dla tego bardzo – i gorąco żądam
Widziec się kiedy w gazet artykule
Takim jak jestem – albo jak wyglądam…
Tym czasem muszę całą ziemską kulę
Przebiegać sobie samemu nie znany
Z twarzy i z głowy… nie wymalowany..
Szczęśliwy Jozef Poniatowski – (czyli
Szczęśliwy gdyby nie umarł…) że widzi
Siebie samego w najciekawszej chwili
Na każdej ścianie – A niech nikt nie szydzi[II]
Z tej strofy bo ją skonczy mysl Solona
Nie mów że człowiek szczęśliwy – aż skona.
Zaprawdę ja wam powiadam co rzekły
Przedemną usta filozów wielu[III]
Że.... Lecz nadzwyczaj staję się rozwlekły
Więc nic nie powiem – i prosto do celu
Nie zatrzymany strofą ni morałem
Na mojem koniu biednym pędzę czwałem
[I] wszak wiecie – napisane nad innymi wyrazami (dwie próby starannie skreślone, nieczytelne).
Jeden z tych wyrazów, jak sugeruje M. Kridl, to może „zwykle” (DW).
[II] Myślnik wpisany na kropkach.
[III] Jest „filozów”.
