Ta lipa dla nas jak Parthenon grecki
Ma pełno smutku niewymowionego.
Stanąłem patrząc na ten dąb turecki,
Smucił mię także – lecz nie wiem dlaczego…
Bezużyteczny liściami i chłodem,
Oko zadziwia wielkim pnia obwodem….
Pień jego w sobie ma siły potęgę
I wielki smutek starości…. i żałość
Nad temi, co go znali… Stone-henge[1]
Zaniesie myśli w olbrzymią zuchwałość
Tytanów dawnych… w tej świątyni progu
Myślisz o człeku, co ją siał… i Bogu.
O mój turecki dębie! dębie stary,
Ty mi cudownym wyrosłeś kościołem,
Tutaj się mogą modlić wszystkie wiary,
Tu wszyscy ludzie bić ugiętym czołem,[2]
Lubię cię, dębie wyniosłego czoła,
Z liściem rozwianym jak skrzydło anioła.
Szczęśliwi ludzie, których anioł dzierży W swojej opiece – szczęśliwe te kraje, Co mają drzewa – na miejscu oberży – Siane po łąkach – gdzie płaczą ruczaje,[3] Wędrowiec staje, gdzie kwiatów najwięcej, Nagle krzyknąłem... „do kroćset tysięcy Milionów”.... tu mi kochany Eurypid[4] Słowo Eumenid – dał do wykrzyknika, A mój towarzysz… rzekł: mais c’est insipide,[5] Spać tu.... w tej klatce.... co ma kształt kurnika, „Comment Giuljano! – tak się zwał nasz sługa –[6] W Vostizy musi być oberża druga”
50.
Ta lipa dla nas jak Parthenon Grecki
Ma pełno smutku niewymowionego.
Stanąłem patrząc na ten dąb Turecki,[I]
Smucił mię takze – lecz nie wiem dlaczego…
Bezuzyteczny liściami i chłodem
Oko zadziwia wielkim pnia obwodem....
Pień jego w sobie ma siły potęgę
J wielki smutek starości.... i załość
Nad temi co go znali… Stone-henge
Zaniesie myśli w olbrzymią zuchwałość
Tytanów dawnych… w tej swiątyni progu
Myślisz o człeku co ją siał… i Bogu.
O moj turecki dębie! dębie stary
Ty mi cudownym wyrosłeś kościołem
Tutaj się mogą modlic wszystkie wiary
ludzie bić ugiętym
Tu wszyscy mogą bić ugiętym czołem
Lubię cię dębie wyniosłego czoła
Z liściem rozwianym jak skrzydło Anioła
Szczęśliwi ludzie ktorych anioł dzierży
W swojej opiece – szczęśliwe te kraje[II]
Co mają drzewa – na miejscu oberży –
gdzie płaczą ruczaje
Siane po łąkach – o srebrne ruczaje[III] –
Wędrowiec staje gdzie kwiatów najwięcej[IV]
Nagle krzyknąłem… do krocset tysięcy
Milionów.... tu mi kochany Eurypid[V]
Słowo Eumenid – dał do wykrzyknika
A moj towarzysz… rzekł: mais c’est insipide
Spać tu.... w tej klatce.... co ma kształt kurnika[VI]
Comment Giuljano! tak się zwał nasz sługa
W Wostizy musi być oberża druga
[1] „Stone-henge” (Stonehenge, Steingehänge) – słynne ruiny pod miastem Ameburg w Walii
w kształcie wielkich głazów ułożonych w koła koncentryczne; opisywane między innymi jako świątynia druidyjska lub rzymska.
[2] „ludzie bić ugiętym” nad przekreślonym „mogą bić ugiętym”.
[3] „gdzie płaczą ruczaje” nad przekreślonym „o srebrne ruczaje”.
[4] „Milionów” poprawione z „Miliona”.
[5] „mais c’est insipide” (fr.) – ależ to niesmaczne.
[6] „Comment” (fr.) – jakżeż.
[I] „ten dąb Turecki” – pierwotnie było „na dąb Turecki”.
[II] „kraje” – wyraz napisany na innym, trudno czytelnym, który M. Kridl odczytuje jako „pola”.
[III] M. Kridl odczytuje: „a srebrne ruczaje”.
[IV] „kwiatów” dopisane nad „najwięcej” i wprowadzone do wersu ukośną kreską.
[V] „Milionów” – pierwotnie: „Miliona”.
Ta lipa dla nas jak Parthenon grecki
Ma pełno smutku niewymowionego.
Stanąłem patrząc na ten dąb turecki,
Smucił mię także – lecz nie wiem dlaczego…
Bezużyteczny liściami i chłodem,
Oko zadziwia wielkim pnia obwodem….
Pień jego w sobie ma siły potęgę
I wielki smutek starości…. i żałość
Nad temi, co go znali… Stone-henge[1]
Zaniesie myśli w olbrzymią zuchwałość
Tytanów dawnych… w tej świątyni progu
Myślisz o człeku, co ją siał… i Bogu.
O mój turecki dębie! dębie stary,
Ty mi cudownym wyrosłeś kościołem,
Tutaj się mogą modlić wszystkie wiary,
Tu wszyscy ludzie bić ugiętym czołem,[2]
Lubię cię, dębie wyniosłego czoła,
Z liściem rozwianym jak skrzydło anioła.
Szczęśliwi ludzie, których anioł dzierży W swojej opiece – szczęśliwe te kraje, Co mają drzewa – na miejscu oberży – Siane po łąkach – gdzie płaczą ruczaje,[3] Wędrowiec staje, gdzie kwiatów najwięcej, Nagle krzyknąłem... „do kroćset tysięcy Milionów”.... tu mi kochany Eurypid[4] Słowo Eumenid – dał do wykrzyknika, A mój towarzysz… rzekł: mais c’est insipide,[5] Spać tu.... w tej klatce.... co ma kształt kurnika, „Comment Giuljano! – tak się zwał nasz sługa –[6] W Vostizy musi być oberża druga”
50.
Ta lipa dla nas jak Parthenon Grecki
Ma pełno smutku niewymowionego.
Stanąłem patrząc na ten dąb Turecki,[I]
Smucił mię takze – lecz nie wiem dlaczego…
Bezuzyteczny liściami i chłodem
Oko zadziwia wielkim pnia obwodem....
Pień jego w sobie ma siły potęgę
J wielki smutek starości.... i załość
Nad temi co go znali… Stone-henge
Zaniesie myśli w olbrzymią zuchwałość
Tytanów dawnych… w tej swiątyni progu
Myślisz o człeku co ją siał… i Bogu.
O moj turecki dębie! dębie stary
Ty mi cudownym wyrosłeś kościołem
Tutaj się mogą modlic wszystkie wiary
ludzie bić ugiętym
Tu wszyscy mogą bić ugiętym czołem
Lubię cię dębie wyniosłego czoła
Z liściem rozwianym jak skrzydło Anioła
Szczęśliwi ludzie ktorych anioł dzierży
W swojej opiece – szczęśliwe te kraje[II]
Co mają drzewa – na miejscu oberży –
gdzie płaczą ruczaje
Siane po łąkach – o srebrne ruczaje[III] –
Wędrowiec staje gdzie kwiatów najwięcej[IV]
Nagle krzyknąłem… do krocset tysięcy
Milionów.... tu mi kochany Eurypid[V]
Słowo Eumenid – dał do wykrzyknika
A moj towarzysz… rzekł: mais c’est insipide
Spać tu.... w tej klatce.... co ma kształt kurnika[VI]
Comment Giuljano! tak się zwał nasz sługa
W Wostizy musi być oberża druga
[1] „Stone-henge” (Stonehenge, Steingehänge) – słynne ruiny pod miastem Ameburg w Walii
w kształcie wielkich głazów ułożonych w koła koncentryczne; opisywane między innymi jako świątynia druidyjska lub rzymska.
[2] „ludzie bić ugiętym” nad przekreślonym „mogą bić ugiętym”.
[3] „gdzie płaczą ruczaje” nad przekreślonym „o srebrne ruczaje”.
[4] „Milionów” poprawione z „Miliona”.
[5] „mais c’est insipide” (fr.) – ależ to niesmaczne.
[6] „Comment” (fr.) – jakżeż.
[I] „ten dąb Turecki” – pierwotnie było „na dąb Turecki”.
[II] „kraje” – wyraz napisany na innym, trudno czytelnym, który M. Kridl odczytuje jako „pola”.
[III] M. Kridl odczytuje: „a srebrne ruczaje”.
[IV] „kwiatów” dopisane nad „najwięcej” i wprowadzone do wersu ukośną kreską.
[V] „Milionów” – pierwotnie: „Miliona”.
